Dat weinige zuidelijke waaien

Zo’n gezicht heb je dat als je níét lacht
tristesse inscheept in het bootje
van je ogen en je mond
– tristesse, dat weinige zuidelijke waaien
dat nergens thuishoort maar bij jou
valt het in slaap en jullie zijn slapers
tegen elkaar aan; ik ben niet bedroefd zeg je,
mijn gezicht is gewoon zo – en ik zie dat ze zich
tegen je aan klemt en wat ze zegt
is gefluisterd en helemaal niet begrijpelijk.

Reisnecessaire

Ik ken je niet, maar je bent mooi
een golf die op de stenen slaat
bezit je schoonheid niet, en de mist
van water ragfijn over velden 
heeft niet dat onaanraakbare
jou eigen; je bent bijna
uit je gezicht afwezig, bijna
vertrokken uit de lijnen
van je voorouders gegeven,
maar voldoende nog aanwezig
om een droom in gang te zetten.
Ik ken je niet, maar je bent mooi;
met jou vertrekkend word ik mooi.

De hond Castor dood. Dat is een bang verhaal. Bang! Castor.
Dood. Dood. Bang! Verhaal contouren silhouet van kleren
's ochtends op de blinde rivier. Bang!

De pratende uiterwaarden groezelige kleuren messen ver weg
geworpen naar het onweer, een groet.

Dood. Ah de bomen. Bang! Ah de struiken lichten vinnige vlier
strepen wit de stille vinger van de maagd ah midden in de
hemel. Bang! Wel kantelen water bang een ijskoud scherm voor
zenuwbaan ah Castor ah

Dood. Bang. Dood.
Castor

ah

Rijm

De velden zijn vol rijm vanavond. Als ik nu
verdwaal wil ik jou tegenkomen
en je vragen naar de weg. Wat zou je klein
en stil zijn, vol gebaren en
onuitgesproken tekens. En je handen
koud, nerveus en nauwelijks te bedwingen.
Maar je stem, vader, je stem kan ik
me niet herinneren terwijl je onvermurwbaar
van me wegloopt en je witte haar zich oplost
in de avond als een stukgetrokken nest.

De zelfgemaakte pauk

De zelfgemaakte pauk van arme mensen glimt;
zij geven mij twee vilten hamers,
ik speel; het vuil gaat zwerven rond een plein
en op de verre brug rijdt de kaduke
avondtrein zich stil. Ik maak muziek,
ik zie de koorts breed op een voorhoofd staan,
langs leuningen verschuift geluid
en wollig licht. O oud, oud zwerk,
de pauk zingt in uw holte vol gebrek,
de wind die waait is klank die van de hamers stijgt
voorbij de grenzen van hun koninkrijk.

Voortekenen

Er waren voortekenen,
het kon niet blijven duren;
stelsels wentelden
verkeerde kanten op.

Er waren meer en meer
bekwame wichelaars
afgestudeerd.

Er was een onderwereld
van voorspellingen

en overal
was lijm en baard te koop
voor één profeet.

Sneeuwboekhouding

Mijn ouders zitten voor het donkerblauwe raam
van weer een onbestemde winter, en
ik denk, laat ze daar zitten; sneeuw,
dat wemelen genezend als tinctuur
tot aan het koude glas gebracht, zij schrikken
daarvan niet, het tellen is een vrede,
alles wat vertraagd valt neemt hun zacht
en één voor één gedachten af.
Zó doen zij boekhouding in smalle
witte velden voor hun ogen.
Als het straks gaat dooien heb ik dit gedicht
met daarin al de vlokken die ze moeten tellen,
nagemaakt; hun ogen zullen
zonder onderscheid de woorden zien
die telkens worden opgeschud, een reis
die hier beneden zeker maar toch altijd anders
afloopt. Zo beweeg ik nu voor u
dit Lourdes onder een stolp; mijn schrijven
is bewegen is gebed; mijn sneeuw kan
telkens door vijandig water zinken
en bruusk van de grond opstijgen. Straks
wanneer mijn ouders zich ontgoocheld van
het raam wegdraaien mogen zij
in deze kleine chaos binnen, eeuwig
in beweging haperend, maar nu
is dit gedicht voor u, de warme grot
in ’t midden is voor u –van alle kanten
sneeuwt het, wens ik, op u in;
aan vederlichte last ontkomt u niet.
Tenzij iemand van boven af begint.

De kristalfabriek

Spookachtig blauw kristal werd er gemaakt;
het was er altijd warm; er waren
kleine, trieste ruiten waar
het licht in stond
als het imago van een vaas.

Er werkten ongezonde mannen:
tekenaars van dode bloemen, vissen
en poreuze bladeren;
de grond werd in een stil, wit vuur
omhooggetrokken waar
de kristalfabriek stond.

Er was een kamer waar mislukte beelden
stukgeslagen werden;
een geluid als van neerstortend grind
waaide uren door nabijgelegen bossen
en ging verloren in de koude,
troostrijke gewassen.

Honingtuin

Hij betast de raten en bekijkt ze,
sprenkelt witte rook over de bijen, rooft
zonder pijn van honderdduizend angels
zoete, voorgekauwde hompen: de vermolmde
schatten uit de honingtuin;
stil en bars is hij, een bijensmid,
en hij beslaat het pantser van zijn bijen
met eenvoudig, duurzaam suikerwater:
zij brengen hem een winst van was en honing
-witte, ongekwetste was in potten,
dun gemaakte honing voor de glazen-
en omheinen met hun zwarte keurtroepen
de tuin tegen van angst gekrompen velden
waar het stil geworden is, doodstil;
nooit weg te denken is het zacht gebrom
van een constante en sublieme hulde.